Quando, söl tarde, pense al me passàt

e ‘l me servèl l’ è töt ü bülighére

de face nète opör de face sbére,

a gh’ è ü momènt che m’ ferme lé ‘ncantàt.

 

L’ è ‘l grand momènt de quando, vint’ ang fa,

só stacc ciamàt de föria a l’ ospedal:

a gh’ era dèt vergü metit tat mal

che ‘l s’ era za ‘nviàt…. Al mondo de là.

 

Riàt söl pòst, fanàt e ‘mpo’ ‘nsonghét,

me só troàt denàcc a öna s-cetina

coi öcc seràcc e tanto smortagina

de fam pensà… che l’era mèi ol prét.

 

Ma ‘nvece söbet, dopo quach pompade

del me vigùr in di sò vene smorse,

l’ à dervit fò i ügì, che come torse

i à ilüminàt di face dulurade.

 

La m’ à vardàt a mé, la picinina;

a mé che sére là sö ‘ndü lecì

e col me sangh a gh’ ie fermàt la fi:

la m’ à passàt söl vis la so magnina.

 

L’ è stacc tròp fort per ol me cör süspìs

e só s-ciopat a pians come ü s-cetèl.

Per lé, de colp, ol mond l’ era amò bèl;

ma mé, de dét, a gh’ ére ‘l Paradis.